Τώρα τελευταία όλο και περισσότερο ακούω φράσεις όπως «Τι καλύτερο σαν ήχος, από τον ήχο των παιδιών που γελάνε και παίζουν;» ή κάτι σε «Τι όμορφα που τα παιδιά απολαμβάνον το παιχνίδι τους χωρίς να νοιάζονται για Τρόικες, μνημόνια και χρέη»;
Είναι λίγο θλιβερό που αντιλαμβανόμαστε τόσο αργά αυτήν την ομορφιά της παιδικής αθωότητας και το πόσο περισσότερο θα έπρεπε να αντλούμε ενέργεια απ’ αυτό και όχι να προσπαθούμε ντε και καλά να τους μεταδώσουμε τη δική μας κατήφεια, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ που λέει κι ο σοφός λαός μας!
Έτσι λοιπόν όταν η ανεμελιά είναι στα καλύτερά της, και ένα μικρό, πανέμορφο (εσείς μπορεί να μην το βλέπετε αλλά είναι το άτιμο) κοριτσάκι ονόματι Κλειώ, έχει κέφια και, παίρνεις μερικά όμορφα clicks! :p
Ιδού λοιπόν η μικρή δεσποινίδα εν ώρα πτήσης!!!
tales of the lens 